21 September, donderdag

Op het gemakje om half acht ontbeten en net na 8 richting metro. Met de bagage trappen af en op omdat we nog een keer op een andere lijn moeten overstappen tot het station waar de trein naar de airport gaat. Geen echte trein maar een bovengrondse metro die ons naar terminal 2 brengt. Duurt ongeveer een half uur en met de scancontroles van de metro kaartjes kopen, van station wisselen schiet de tijd toch behoorlijk op.
Dan nog in de incheckrij op de airport die redelijk lang duurt. Als je dan denkt dat je er bent hebben ze een batterijcontrole op de koffers gezet. Koffer uit de bagage en weer opengemaakt, fotocamera batterij (een zware batterij) eruit waarop je denkt nu zijn we er en ja hoor voor de 2e keer een oranje lampje. Nogmaals opengemaakt en we hadden nog een lampje inzitten voor donkere momenten. Dat mocht er dan uiteindelijk wel in blijven zitten waarna er nog maar weinig tijd over is. Zit er nog een kop koffie in?
Nauwelijks want we moeten echt aan boord ook al hebben we de koffie nog maar half op.
Vlucht gaat lekker en we stappen uit in Moskou. Gezocht naar de persoon/balie waar we een nieuwe instapkaart voor Amsterdam zouden moeten halen (zo gaf Beijing uitdrukkelijk aan) na veel vijven en zessen bleken de papieren die we hadden, onze computerprint met 2 stempels toch voldoende.
De tijd gedood met wat geklets met 2 Colombiaanse taarten (ook daar hebben ze lekker gebak) Nee besjes (zussen) die gezamenlijk de wereld doorreizen en op weg naar Amsterdam omdat van de ene haar dochter daar woonde en dan via Madrid terug naar huis. Hele levens worden soms aan je verteld, zou dat komen omdat mensen denken we zijn toch anoniem. Nou ja je hart luchten aan een vreemde kan geen kwaad toch!
Ook Amsterdam halen we zelfs voor op tijdschema. Maar met de bagage gaat het minder. Korea bagage zit op de band maar omdat de mensen door de veel strengere en langdurigere controle van de paspoorten moet staat alles stil. Onze bagage zien we staat klaar alleen de band is vol. Nadat er een paar koffers opgehaald worden schuiven we met 3 personen alle koffers in elkaar en de koffers uit Moskou komen nu met mondjesmaat van de band.
Monique haar koffer komt en dan denk je die van mij moet er zo zijn. Niks is minder waar en na ruim 1 uur maar richting vermiste bagage. Daar staat al een jongen waarvan de koffer in China ook open moest vanwege een batterij dus dan denk je!!!! Gelukkig komt er nog een ander stel die hun koffer ook nog niet hebben en geen batterij trammelant hadden, er is nog hoop. Formulieren van vermissing opgemaakt en 2 uur na aankomst door naar huis. Vanavond in ons eigen bed, hoezee!